Onze aankomst in de USA

Hier een verslagje vanuit Holland, een plaatsje in de staat Michigan in de USA! Ik kan het me bijna niet voorstellen, maar we zijn echt in de States.
Vraag niet hoe we binnen zijn gekomen; Bij het plaatsje Sarnia in Canada gingen wij vanmorgen de grens over. In de auto rij je langs een douanehokje.
Daar werden onze paspoorten afgegeven. Een soort van Kampffrau stond in het hokje, uiterst onvriendelijk en stelde ons op snauwende toon allerlei vragen.
We werden nog net niet gemarteld. Wat we kwamen doen, waar we wonen, hoe lang we bleven, of we familie van elkaar waren.
En aan ons (D&A) wanneer we aan waren gekomen, of we ooit eerder in de States waren geweest, wanneer we weer naar huis gaan.
Toen werden we verzocht de auto te parkeren, we moesten alles erin laten zitten, alleen onze paspoorten en portemonnee mochten we meenemen.
De auto mocht niet op slot en oom Aart moest zijn autosleutel inleveren. Allemaal mannen in uniform en allemaal even streng en er kon geen lachje af. Toen moesten we voor een deur wachten, zo dat we goed zichtbaar waren en wachten tot de deur open werd gedaan. Echt heel scary allemaal. Met een portofoon riepen ze binnen op dat we stonden te wachten en toen werd de deur open gedaan. Eeen kaalhoofdige, jonge man nog, stond ons uiterst nors te woord en snauwde dat we mee moesten . We liepen naar een soort loket waar we opnieuw dezelfde vragen kregen. Hij vroeg waar we zouden verblijven en we moesten het adres van ons eerste motel opgeven. Verder of we werk wilden zoeken etc.
Het ging toen alleen nog maar om Deo en mij. We moesten onder begeleiding van de man een formulier invullen, bijna ons hele doopceel werd gelicht. Ook een aantal vragen beantwoorden of je drugs gebruikt, ooit veroordeeld bent geweest, of je ziektes hebt en al meer. En nog steeds kon er geen lachje af en we werden heel bars te woord gestaan. Het werkte een beetje op mijn lachspieren, maar ik durfde niet te lachen. Het was alsof we in een film waren.
Toen werden van al onze vingers de vingerafdrukken genomen, JA ECHT !!! De paspoorten werden gescand. Er werd een papiertje aan een bladzij van onze paspoorten geniet. Ik zei toen met een gekke bek tegen Aart:" ik heb liever niet dat ze in mijn paspoort nieten." En ik mocht toen niets meer zeggen van Aart haha, echt engig allemaal. Toen alles klaar was mochten we voor het geheel ook nog $12,- betalen. Ook nu werd de credicard eerst meegenomen voor we konden betalen. Uiteindelijk kregen we alle spullen terug en mochten we gaan. Toen kon er een glimlachje van de man af.
Een hele ervaring dus! Nu staan we in de "records" van Amerika, hihi.
Misschien zijn ze wel zo streng omdat het zondag 11-9 is, precies 10 jaar geleden dat de Twintowers vielen.

OK vandaag dus een lange rit gemaakt tot onze eerste stop. Toen vurrukkuluk, maar dan ook echt zoooo lekker gegeten bij een restaurantketen genaamd Bob Evans. Een soort van Farm home made food.

Het motel is prima, ziet er ook zo echt amerikaans uit.
Morgen gaan we langs het Lake Michigan naar Chigago. Zo leuk allemaal.
Het is echt waar wat ze zeggen, zowel in Canada als in de USA: alles is groter; de auto's, maaltijden, glazen cola, noem het maar op.
We hebben steeds het gevoel dat we in een film zitten. We zijn door straten gereden die precies lijken op Wisterialane (weet ik het hoe je het schrijft) uit Desperate housewifes. ECHT !